Die avond zag ik de oude man voor het eerst. Hij zat onder de dadelpalm op het dorpsplein. Zijn wat verwilderde grijze haardos met ruige baard en de jutte zak die naast hem stond, deden vermoeden dat hij niet uit dit bergdorp kwam en geen geregeld leven leidde. Hij glimlachte en wees op het boekje in mijn hand. Voor mijn vertrek had ik de Tao Te Tjing, die wordt toegeschreven aan Lau Tse, bij me gestoken. Ik had deze vijfentwintig eeuwen oude parel van de wereldliteratuur gekocht, vlak voor mijn treinreis naar China, nu meer dan vijftien jaar geleden. Sindsdien had ik het vele malen open en weer dichtgeslagen. Chinese filosofie boeide me enorm, maar was soms moeilijk te doorgronden. De oude man zag de titel en glimlachte met een blik van herkenning. ‘Dit zijn hele diepzinnige teksten’ zei hij op zachte toon. Ik vertelde hem, dat de 81 hoofdstukjes van Lau Tse me al jaren fascineren, maar dat ik ook met veel vragen blijf zitten. De teksten zijn inderdaad niet altijd verstandelijk te begrijpen, maar het gaat ook over het meest wezenlijke’ antwoordde hij. ‘Als je de tijd neemt om de woorden tot je hart te laten spreken, zal het extract van de wijsheid die erin besloten ligt, geproefd worden.’ Hij keek me op een bijzondere manier aan, alsof we elkaar al een levenlang kenden. In deze eenvoudig ogende man ging een bijzonder mens schuil, dat was zeker.
‘Wat is jouw vraag over dit eerste hoofdstukje?’ wilde hij weten. ‘Ik vraag me al heel lang af, hoe ik dat vreemde begrip Tao eigenlijk moet opvatten, wordt daarmee God bedoeld?’ ‘Stel je er belang in, als ik mijn licht op deze vraag laat schijnen?’ vroeg hij. ‘O, heel graag’, antwoordde ik.
Hij sloot voor enkele ogenblikken zijn ogen en begon toen op een vriendelijke zachte toon te praten. Na een paar zinnen jubelde mijn hart. Wat een godsgeschenk om in dit afgelegen oord, zo ver van huis, deze wijze man te ontmoeten. Hij was in staat om de levensvragen,