Ο Πέτρος Κασσάρας κατετάγη στην Πολεμική Αεροπορία το 1958 και υπηρέτησε στις ιστορικές υπηρεσίες της επί σειρά ετών. Ερευνούσε την ιστορία της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας για δεκαετίες, συλλέγοντας στην πορεία φωτογραφίες και έγγραφα και καταγράφοντας τις ιστορίες των ανθρώπων που την υπηρέτησαν. Μέσα από τη μελέτη της ιστορίας γνώρισε τους πρωτοπόρους της αεροπορίας, ενώ κάποιους είχε την τύχη να τους συναντήσει, όπως τον πρωτοπόρο Έλληνα αεροπόρο Πανούτσο Νοταρά, τον Αλέξανδρο Φώκια, αρχιμηχανικό του μοναδικού Έλληνα «άσσου» Αριστείδη Μωραϊτίνη, τους βετεράνους της Μικρασιατικής Εκστρατείας Θάνο Βελούδιο, Νικόλαο Δέα, Νικόλαο Ζωγράφο, τον Αλέξανδρο Ζάννα τον πρώτο Υφυπουργό της Αεροπορίας το 1930. Με το Λεύκωμα αυτό επιθυμούσε να αφηγηθεί την ιστορία της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, εικονογραφημένη με τις φωτογραφίες και τα ιστορικά τεκμήρια που είχε συγκεντρώσει, διανθισμένη με τις ιστορίες που είχε καταγράψει.
Η αφήγηση ξεκινά από τη σύλληψη της ιδέας και την επιθυμία του ανθρώπου να πετάξει, αποτυπωμένη στο μύθο του Δαίδαλου και του Ίκαρου. Συνεχίζει με την κατάκτηση του αέρα από μηχανές ελαφρύτερες του αέρα και έπειτα με τις πρώτες απόπειρες με «πετομηχανές» βαρύτερες του αέρα, μέχρι την ιστορική πτήση των αδερφών Ράιτ το 1903. Από το έτος αυτό και μετά σημειώνεται θεαματική πρόοδος στην αεροπλοΐα και ήδη από το 1910 ξεκινούν οι πρώτες προσπάθειες Ελλήνων να πετάξουν, ενώ το 1911 στέλνονται στο εξωτερικό και οι πρώτοι Έλληνες στρατιωτικοί για εκπαίδευση στην «αεροπορική τέχνη». Έκτοτε η εξέλιξη της αεροπορίας στην Ελλάδα υπήρξε ραγδαία, με διαστήματα στασιμότητας λόγω δυσμενών ιστορικών και οικονομικών συνθηκών. Τα πρώτα χρόνια η πορεία της Πολεμικής Αεροπορίας ήταν προσωποκεντρική και προόδευε αναλόγως της πρωτοβουλίας συγκεκριμένων ανθρώπων, στη συνέχεια όμως απέκτησε σταθερό βηματισμό και συνέχισε την ιστορία της ως ανεξάρτητο σώμα. Το Λεύκωμα καλύπτει την περίοδο μέχρι τον επαναπατρισμό των Ελληνικών Μοιρών που έδρασαν στη Μέση Ανατολή, το 1944.